Emetofobie

Voor www.womanslife.nl zoek ik iemand die een (ernstige) vorm heeft van emetofobie.

In een artikel wil ik het hebben over emetofobie, wat houdt dat in als je daar last van hebt, wat voor problemen geeft dit en hoe ga je daar mee om.

Zou jij mij hier wat meer over kunnen uitleggen en wil je misschien mee werken aan de totstandkoming van het artikel?

Ik hoop van jullie te horen!
Madelief Harteveld

Beste iedereen.

Ik heb dit ook, ik heb zelf een enorme angst voor overgeven en alles wat er bij hoort. Als ik er aan denk word ik misselijk, als ik iets heb gedronken voel ik me rot, als ik iemand anders hier over hoor ren ik weg en als ik het zie gebeuren ren ik nog harder. Toen ik dit uitlegde aan mijn vrienden moest ik heel hard huilen omdat ik het zo rot vindt, en niemand van hun die het snapt omdat ze het zelf niet erg vinden. Ik heb er echt een enorme angst voor en heb heel lang geen druppel alcohol meer gedronken of vette dingen gegeten. Vaak komt dit gevoel savonds opspelen, zo rond 10 uur en als ik in mn bed lig word het nog erger. Ik durf niet meer bij iemand anders te slapen, en al helemaal niet als diegene alcohol heb gedronken. Mijn vriendje zegt dat het allemaal tussen me oren zit, en dat zal best zo zijn maar ik wil er gewoon van af! Ik wil geen kinderen, maar later wel mondhygienist/tandarts worden. Wat nou als mijn patient over zn nek gaat.. Ik ben nu 16, en heb altijd al een angst hiervoor gehad maar nooit zo erg als het afgelopen 3/4 jaar. De laatste x dat ik heb overgegeven was van de drank, en gek genoeg vond ik dit niet erg en heb ik er geen last meer van gehad (in de vorm van zweten/misselijkheid/trillen zoals hiervoor al is geschreven). Als ik er nu aan denk word ik al niet goed. Somebody help me, please..
xxx

Dag Monica,
Na aanleiding van je vraag wil ik even antwoorden.
Zelf heb ik sinds groep 8 last van emetofobie. Inmiddels ben ik 19 jaar en merk ik dat het toch mijn leven meer gaat beinvloeden dan de bedoeling is.
In het begin wou ik ook echt geen kinderen, toch kom je op een gegeven moment in een fase waarin je kinderen wil. In de pubertijd zijn er vele die door vanalles geen kinderen willen. Zelf heb ik tussen mijn 15e en 17e jaar kanker gehad waardoor ik waarschijnlijk geen kinderen meer kan krijgen, hierdoor ben ik daar heel erg mee bezig en al jonger dan meeste moeders toe aan kinderen.
Waarschijnlijk zal je dochter over een paar jaar, als zij een leuke jongen heeft en de leeftijd graag kinderen willen.

Tips voor andere, schrijf de dingen die je eng vindt op en ga ze overwinnen. Zelf vond ik het vreselijk om in grote winkels te zijn waar je niet snel naar buiten kunt. Stapsgewijs durfde ik steeds grotere winkels. Ook vindt ik jonge zieke kinderen eng, toch wou ik altijd juf worden en sta ik nu voor de klas. Kleuters zou ik nooit willen, maar besef,dat kinderen al vrij jong zelfstandig aan kunnen geven wanneer het zover is en naar de wc gaan. Die spugen niet zomaar alles onder. Voor zatten mensen kun je beter wel uitkijken want die zijn minder voorspelbaar ;)

Hallo allemaal,

Ik ben Monica (48) en moeder van 1 kind, mijn lieve dochter Renée van bijna 17. In groep 8 begon zij deze Emetofobie te ontwikkelen. Ik had wel iets in de gaten, maar was er ook onwetend in. Toe ze in de brugklas wilde zij niet mee naar London. Kinderen konden wagen ziek zijn of zeeziek, want er stond ook nog een boottoch op het program. Later wilde ze niet meer naar een pretpark en ook vond ze de biologielessen eng, maar meer dat anderen niet tegen de bloederige plaatjes konden. Wilde niet naar feestjes en ondanks dat er geen alcohol werd geschonken, bleef ze liever thuis. Haar klasgenoten konden zich toch thuis indrinken?! Ik mag niet hard lachen en hoesten en ze houdt niet van kleine kinden. Als iemand in de verte al zegt: ik voel me niet lekker, hoort ze dat en schiet in de stress. Zo zijn er meer dingen die haar het plezier op een leuk leven vergallen.
Van iemand hoorde ik toen over Emetofobie. Op een site leerde ik dat het in 3 gradaties bestaat: bang om zelf te spugen, bang voor braaksel van anderen of allebei. Mijn dochter heeft meer dat ze bang is voor braaksel van anderen. Om zelf ziek of misselijk te worden hoor ik haar niet veel, maar nu is ze niet vaak ziek. Hoe dan ook, het gaat dus over/om anderen. Na een paniekaanval hebben we professoinele hulp ingeschakeld. Ze is nu onder behandeling en het bleek dat ze hierdoor ook smetvrees heeft ontwikkeld en een sociale fobie. D.w.z. ze durft niet alleen een winkel in te gaan. Dit wordt nu aangepakt, maar het gaat zo langzaam! Afijn, we proberen van alles, maar nu is er één ding waar ik wel heel erg benieuwd naar ben en dus in de mail klim om antwoord te krijgen van andere Emetofoben. Ik hoop dat jullie me kunnen helpen. Komt tie:
Merendeel lees ik dat jullie bang zijn om zelf over te geven. Jullie zijn bang om in verwachting te raken omdat als zwangerschapskwaaltje misselijkheid kan optreden. Velen willen dus niet zwanger raken vanwege dit ongemak. Op lange termijn lees ik nooit wat. Mijn dochter is dus bang voor braaksle van anderen en wil (volgens mij) niet zwanger raken omdat kinderen te pas en onpas ziek worden en dus snel kunnen gaan overgeven. Mijn vraag is dus, hoe doen jullie dat nu met kinderen? Kinderen heb je toch een jaar of 18 á 20 bij je in huis. Kan iemand mij uit ervaring vertellen hoe dit proces nu precies verloopt? En is ermee te leven? Ik bedoel: kinderen-spugen-emetofobie en is dit rijtje te doorbreken? Ik wil namelijk in de toekomst oma worden, maar wil mijn dochter ook helpen met deze rotfobie.

Vr. gr. Monica.

Hey, ik weet niet of je bij mij echt al van een fobie kunt spreken maar ik kan er ook niet tegen
om iemand te zien overgeven. Ikzelf heb sinds mijn 10de ofz niet meer moeten overgeven (ben nu 18)
dus weet ook niet echt meer hoe het voelt, ik denk alleen dat het verschrikkelijk is.
vorige kerstvakantie voelde ik mij misselijk en moest ik overgeven maar er kwam niets uit dus
heb ik nog altijd niet overgegeven. in krokusvakantie bij ik op skivakantie gegaan en daar is het opnieuw
begonnene, ik voelde mij misselijk en durfde bijna niet te eten. nu voel ik mij nog steeds af en toe
misselijk en dat is meestal in voormiddag, het is meestal toch 3 à 4 keer in de week. Het gaat wel over na
een paar uurtjes.
x

Jaa, ik heb het ook heeel erg!
Als er iemand overgeeft moet ik meestal snel huilen omdat ik het zo vreselijk vind!
:$
heb jij dat ook?
want ik schaam me best wel dood.
Maar ik word al vreselijk bang als iemand anders zegt dat die misselijk is. :O
xx.

ik heb het ook "zucht" ik ben pas 14 en mijn hele leven wordt erdoor verpest ik durfde nooit te eten en iedereen dacht dat ik anorexia had ik heb zelfs een keer 3 dagen lang helemaal niks gegeten want ik hoefde niks en was bang om overtegeven. ik durf nog geen slokje alcohol te nemen want dan ben ik bang dat ik dronken word en de dag erna een kater heb... niet dat ik alcohol wil drinken maar ik wil gewoon van die stomme angst af. als mijn broer alleen al buikpijn heeft dan sluit ik mezelf op en dan maak ik zelfs mijn huiswerk gewoon om afleiding te hebben.. ik wil er zo graag vanaf!

xx

Je werk is je werk, flippen mag ik thuis

Beste lotgenoten,

ik wist niet eens dat er een woord voor was en dat ik de enige was. Wat herkenbaar allemaal: als iemand in mijn omgeving ook alleen maar dreigt te gaan overgeven, ga ik trillen, zweten, word zelf misselijk en het liefst blijf ik een week uit de buurt. Ik onthou het ook altijd wie wat wanneer heeft gekotst. Mijn vrienden weten het inmiddels wel en houden plagend rekening met me.
Ik heb in mijn hele leven 2 keer overgegeven (ben nu 29), op mijn 6e en 1 keer (na teveel drank op toen ik het écht niet meer kon tegenhouden) mijn 25e - dus daar weet ik nauwelijks wat meer van gelukkig;-)
Het stomste is: ik werk in een ziekenhuis, en zorg voor kinderen die chemotherapieen ondergaan.
Het volgende deel is niet geschikt voor iedereen, als je niet tegen beschrijvingen kunt, lees dan pas een alinea verder.

Op mijn werk wordt dus de hele dag aan de lopende band gekotst. Het scheelt: het zijn kinderen, dat is veel minder erg dan volwassenen die het uit hun tenen zitten halen, en het scheelt dat het vaak geen hele emmers vol zure onverteerde voeding betreft, maar een beetje sondevoeding ofzo.

Zo gauw als ik dus blijkbaar mijn uniform aanheb, en professioneel bezig ben, kan ik me prima afsluiten voor de angst en help gewoon mee met opruimen,wassen, bakjes vasthouden enz.
Maar zo gauw als het in mijn privé-situatie bij mezelf of bij iemand dichtbij me dreigt te gebeuren of zelfs echt gebeurt, flip ik net zo hard als jullie allemaal.
Stom hé?
Dus je angst kan wel gekanaliseerd worden door je eigen houding, met hulp van je vak of je professionaliteit. Ik zou daarom zeker niet een leuke opleiding/vakgebied laten schieten door je angst! Dat is te zonde van je mogelijkheden, en je merkt vanzelf dat als er iets van jou wordt verwacht, als verpleegkundige, lerares of kinderleidster en de kinderen van jou afhankelijk zijn: dan doe je het als vanzelf, niemand anders kan de kinderen helpen op dat eventuele moment!
Flippen kan je in je privé-situatie lekker blijven doen, en je angst leren controleren op je werk!
Succes allemaal met je opleiding of werk,

Groetjes, Zuster Els

Hi. This blog is Drupal platform ?

ik ben zelf ook echt zo bang om iemand zien overtegeven.
dan ben ik echt metheen weg en die gedachte dat ik iemand ziek zie worden kan ik jaren bij me houden en als ik daar aan terug denk word ik metheen misselijk ik wil hier echt graag meegeholpen worden als ik ergens op een feest ben ben ik ook altijd bang dat er iemand ziek word. ik wil zo graag kinderen maar als ik na denk om de overgeef op te ruimen ben ik al bang. mijn moeder heeft het zelfde die vind het zelf ook eng en zij zij tegen mij dat toen ik vroeger ziek was en zij het moest opruimen dat het niet zo erg is om van je eigen kinderen het op te ruimen maar mij lijkt het zelf echt heel eng.
op school ben ik ook altijd bang dat er iemand in de klas ziek word ofzo
ik wil hier echt mee geholpen worden want ik word gewoon gek van me eigen.
iemand tips?

Ook ik dacht een jaar of 4 geleden dat ik de enige was die al in paniek raakte als ik op tv iemand zag of hoorde overgeven. Toen ik 4 jaar geleden ook nog eens flink buikgriep kreeg lag ik in bed te rillen en te hyperventileren van angst, toen heb ik alles tegengehouden en heb ik dagenlang niks gegeten en te weinig gedronken waardoor ik bijna uitdroogde (maar dat maakte me niks uit, want voor mij was het belangrijker om niet over te geven... wel dom op zich want door het niet eten en drinken werd ik nog zwakker)
Op dit moment heb ik ook buikgriep en voel ik me misselijk, maar die misselijkheid valt nog mee maar het wordt erger als ik in paniek raak en dat ben ik nu ook al een uur aan het doen: paniekeren, en dus adem ik al een uur lang niet rustig door de buik maar juist heel hoog en te snel (of juist een hele tijd niet, waardoor ik even later het gevoel krijg alsof ik stik en dat is dan net zo'n verstikkend gevoel als bij overgeven... dus raak ik nog meer in paniek! Steeds weer dat cirkeltje van misselijk voelen, angst voor de misselijkheid en dan misselijk van angst... Vreselijk :(
Ik vraag me af of die emetofobie ooit verdwijnt...

Eigenlijk zou ik wel graag tips willen krijgen om rustig te blijven onder zulke 'misselijke' omstandigheden.

Ik kan me helemaal in jullie vinden. De laatste keer dat ik moest overgeven is alweer in groep 6 geweest, ik ben inmiddels 18, dus reken maar uit. Ik weet net als jou, Tess, eigenlijk niet meer hoe het voelt, maar toch ben ik er wel heel bang voor. Als ik niet lekker ben, ga ik gelijk helemaal rillen, bang dat ik moet overgeven. Ik ben nog banger om iemand anders te horen/zien overgeven. Ik durf dus niet met het vliegtuig, ga niet naar zieke mensen, en zodra er iemand niet lekker wordt, ren ik weg. Net als jou, Tess, ben ik daarom ook geen lerarenopleiding gaan doen. Wat moet ik doen als zo'n kindje ineens niet goed wordt?

Ik weet idd dat er therapie is, maar deze durf ik niet te doen, omdat ik dan beelden te zien krijg waar ik bang voor ben.

Succes allemaal!

Hoi, ik ben Anita en ik heb al zolang als ik me kan herinneren angst om te braken.
Ik heb al van alles geprobeert om eraf te komen maar het lijkt wel of de angst steeds groter wordt.
Ik denk er iedere dag aan, vooral tijdens mijn 2 zwangerschappen en als de buikgriep weer eens heerst. Twee jaar geleden werd er bij mij kanker ontdekt en ik moest een chemo kuur ondergaan, dat was voor mij echt een hel. Ik heb gelukkig niet overgegeven maar was wel ontzettend misselijk en een paar keer scheelde het echt niet veel of ik was over mijn nek gegaan.
De angs om te moeten braken verziekt mijn leven. Mijn dochter was vandaag niet lekker en ik denk dat ze een buikgriep heeft, dus zit ik weer in de zenuwen of ze gaat spugen.
Ik heb jarenlang gedacht dat alleen ik deze stomme angst had maar ik zie nu dat er meer mensen last van hebben.
Ik hoop dat jullie een manier vinden om er af te komen, laat het me dan even weten!!!!
Anita

Hooi!

Ik heb het ook. Maar misschien een beetje anders dan anderen. Ik ben eigenlijk niet onwijs bang om zelf over te geven, omdat de laatste op 6 jarige leeftijd was. Nu ben ik 19, ik weet niet eens hoe het is.
Ik heb echt een hele sterke maag, dus ik reken er niet eens meer op.
Wat ik wel heel erg heb, is dat ik bang ben om anderen te zien/horen/ruiken overgeven. Alleen al als ik het weet, totale paniek en angst.
Ik ben 19, ik durf niet uit te gaan... Ik weet niet of ik wel kinderen wil ... Ik doe nu 1e jaar opleiding Franse Docent, maar wat nou als ik mijn klas ...
Hoe moet ik het oplossen? Moet ik elke dag naar kotsend geluid luisteren, zodat ik er op een gegeven moment aan gewend raak ofsow? Ik voel me heel erg belemmerd door in mijn leven.
Op www.stichtingemetofobie.nl heb je een soort cursus met foto's en filmpjes kijken. Ik heb het eens geprobeerd, maar ik durf echt niet ver. Haat mezelf erom :(

Sterke mensjes.

Ja, ik heb het ook. Elke keer als ik iets over een norovirus lees of hoor raak ik in paniek. Ik snap echt niet waarom er geen vaccinatie ontwikkeld kan worden!!!!

Ja ik ken iemand die het ook had, maar goed die heeft het nu niet meer. Er zijn echt veel mensen die het hebben. Er is ook een stichting van. Kijk daar maar eens op. Het valt goed te behandelen, dus je hoeft er niet mee te blijven lopen.

Edwin

heeft er nog iemand emetofobie?
Ik ken echt niemand anders dan mijzelf die emetofobie heeft en ik zou graag weten ofdat ik lotgenoten heb.
x